Bhagavad Gita: Chapter 16, Verse 11

சி¹ந்தா¹மப1ரிமேயாம் ச¹ ப்¹ரலயான்தா¹முபா¹ஶ்ரிதா¹: |

கா¹மோப¹போ⁴க³ப¹ரமா ஏதா¹வதி³தி¹ னிஶ்சி¹தா¹: ||
11 ||

சிந்தாம்---—கவலைகளில்; அபரிமேயாம்---—முடிவற்ற; ச---மற்றும்; பிரளய-அந்தாம்--—இறக்கும் வரை; உபாஶ்ரிதாஹா---அடைக்கலம் அடைந்து; காம-உபபோக---ஆசைகளின் திருப்தி; பரமாஹா---— வாழ்க்கையின் நோக்கம்; ஏதாவத்---—இருப்பினும்; இதி--—இவ்வாறு; நிஶ்சிதாஹா---—முழுமையான உறுதியுடன்.

Translation

BG 16.11: மரணத்துடன் மட்டுமே முடியும் முடிவில்லாத கவலைகளால் அவர்கள் வெறித்தனமாக இருக்கிறார்கள். இருப்பினும், ஆசைகளை திருப்திப்படுத்துவதும், செல்வத்தை குவிப்பதும்தான் வாழ்க்கையின் உயர்ந்த நோக்கம் என்பதை அவர்கள் முழு உறுதியுடன் கடைப்பிடிக்கின்றனர்.

Commentary

பொருள் சார்ந்த விருப்பமுள்ளவர்கள் பெரும்பாலும் ஆன்மீக பாதையை அது மிகவும் சுமையாகவும் கடின உழைப்பு கூடியதாகவும், மேலும் இறுதி இலக்கு வெகு தொலைவில் இருக்கிறது என்ற அடிப்படையில் நிராகரிக்கிறார்கள். உடனடி மனநிறைவை வழங்குவதாக உறுதியளிக்கும் உலகத்தின் வழியைப் பின்பற்ற அவர்கள் விரும்புகிறார்கள். இதன் விளைவாக உலகத்தில் இன்னும் அதிகமாக போராடுகிறார்கள். பொருள் அடைவதற்கான அவர்களின் ஆசைகள் அவர்களைத் துன்புறுத்துகின்றன, மேலும் அவர்கள் தங்கள் அபிலாஷைகளை நிறைவேற்ற மகத்தான திட்டங்களை மேற்கொள்கின்றனர். நேசத்துக்குரிய பொருள் அடையப்படும்போது, ஒரு கணம் அவர்கள் நிம்மதியை அனுபவிக்கிறார்கள், ஆனால் புதிய மன இடுக்கம் தொடங்குகிறது. அவர்கள் பொருள் பறிக்கப்படுவதைப் பற்றி கவலைப்படுகிறார்கள், அதைத் தக்கவைக்க அவர்கள் உழைக்கிறார்கள். இறுதியாக, இணைக்கப்பட்ட பொருளிலிருந்து தவிர்க்க முடியாத பிரிப்பு நிகழும்போது, துன்பம் மட்டுமே உள்ளது. எனவே இவ்வாறு கூறப்படுகிறது:

யா சிந்தா¹ பு⁴வி பு¹த்ர பௌ¹த்¹ர ப⁴ரணவ்யாபா¹ர ஸம்பா⁴ஷனே

யா சி¹ந்தா¹ த⁴ன தா⁴ன்யா யஶஸாம் லாபே⁴ஸதா³ஜாயதே¹

ஸா சி¹ந்தா¹யதி³ நந்த³நந்த³ன ப¹த¹த்¹வந்த்¹வார விந்தே¹க்ஷணம்

கா¹ சி¹ந்தா¹ யமராஜ பீ⁴ம ஸத³நந்த்³வாரப்¹ரயாணே விபோ⁴

(ஸுக்¹தி¹ ஸுதா⁴க¹ர்)

'குழந்தைகள் மற்றும் பேரக்குழந்தைகளை வளர்ப்பது, வியாபாரத்தில் ஈடுபடுவது, செல்வம் மற்றும் பொக்கிஷங்களைக் குவிப்பது, புகழ் பெறுவது போன்ற உலக முயற்சிகளில் மக்கள் சொல்லொணா கவலைகளையும் மன அழுத்தத்தையும் அனுபவிக்கிறார்கள். அவர்கள் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் தாமரை பாதங்கள் மீது அதே அளவு பற்றுதலையும் அன்பை வளர்த்துக் கொள்வதில் அக்கறையையும் காட்டினால், அவர்கள் இனி ஒருபோதும் மரணத்தின் கடவுளான யம்ராஜரைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டியதில்லை. ஆனால் அஸுர குணம் கொண்டவர்கள் இந்த அப்பட்டமான உண்மையை ஏற்க மறுக்கிறார்கள், ஏனென்றால் உலக இன்பமே மகிழ்ச்சியின் மிக உயர்ந்த அனுபவம் என்று அவர்களின் புத்தி உறுதியாக நம்புகிறது. மரணம் அவர்களை துன்பகரமான விதிகளுக்கு கொண்டு செல்ல பொறுமையாக காத்திருக்கிறது என்பதை கூட அவர்களால் பார்க்க முடியாது.